Nasreddin Hoca öğrencilerine bir hikâye anlatıyormuş.
Birden yağmur başlamış ve oradan geçen biri yağmurdan korunmak için Hoca’nın öğrencileriyle konuştuğu sundurmanın altına girmiş.
Yağmurun durmasını bekliyormuş ama kulak misafiri olmadan edememiş.
Nasreddin Hoca inanılması güç hikâyeler anlatıyormuş.
O kadar saçma şeyler söylüyormuş ki, adam birçok kez lafa karışmamak için kendini zor tutmuş.
Fakat düşünmüş taşınmış, “Beni ilgilendirmez. Ben yağmur yüzünden buradayım ve yağmur durur durmaz gideceğim. Araya girmeme gerek yok” demiş.
O sırada Nasreddin yeni bir hikaye anlatmaya balamış;
─ Olay gençlik günlerimde, Afrika’nın, Karanlık Kıta’nın ormanlarında geçiyor. Bir gün hemen beş metre öteme birden bir aslan fırladı. Silahım yoktu, hiçbir korunmam yoktu ve ormanda yalnızdım. Aslan gözünü dikti ve bana doğru yürümeye başladı, diyormuş.
Öğrenciler çok heyecanlıymış. Nasreddin Hoca bir an durmuş ve yüzlerine bakmış. O zaman bir öğrenci;
─ Bizi bekletme, ne oldu sonra? Anlat hadi Hoca! demiş.
─ Aslan yaklaştıkça yaklaştı, bir metre uzağıma kadar geldi, demiş Nasreddin Hoca.
─ Daha fazla bekletme. Ne olduğunu anlat, demiş başka bir öğrenci.
─ O koskoca aslan bir anda üzerime atladı, beni öldürdü ve yedi! demiş Nesreddin Hoca.
Bu noktada, yabancı kendini tutamamış;
─ Bu kadarına da pes yahu! Sen ne diyorsun efendi? Aslanın seni öldürüp yediğini anlatıyorsun, ama gördüğüm kadarıyla dipdiri, capcanlısın. Basbayağı yaşıyorsun sen, demiş.
Nasreddin Hoca adama bakmış, gözünü dikmiş ve;
─ Sen buna yaşamak mı diyorsun efendii! demiş.
Şöyle bir etrafınıza bakın… Henüz ölmemiş, ancak yaşıyor da denemeyecek ne kadar çok insan var…
