Baba ve iki küçük çocuğu ormanda gezintiye çıkmışlardı.
Bir süre yürüdükten sonra çocuklardan biri;
“Baba, çok yoruldum” dedi. “Beni kucağına alır mısın?”
Baba yürümeyi sürdürerek yanıtladı oğlunu;
“Üzgünüm, seni kucağıma alamam” dedi. “Ben de çok yorgunum“.
Çocuk aldığı yanıttan hoşlanmamıştı.
Bu kez ağlamaya başladı.
Baba tek söz söylemeden durdu ve yere düşmüş kuru bir dal parçası aldı.
Dalı bıçakla düzeltti ve oğluna verdi. “Al oğlum, sana güzel bir at” dedi.
Çocuğun mutluluktan gözleri ışıldadı.
Büyük bir coşkuyla sıçrayarak ata bindi ve atına vurarak evine doğru yürümeye başladı.
Baba kendilerini şaşkınlıkla izleyen kızına döndü ve “İşte yaşam budur kızım” dedi.
“Bazen çok yorulduğunda kendini hayata bağlayacak bir şey bulursun“.
