Birkaç hafta önce kendime spor bir ceket aldım ve dükkan sahibi Mark Michaels ile anne babalık üzerine biraz sohbet ettik.
Mark bana eşi ve yedi yaşındaki kızlarıyla dışarıya yemeğe çıktıkları bir gece kızının masadaki bardağı devirdiğini anlattı.
Masadaki su temizlenip, anne babası üzülmemesini söyledikleri zaman kızı onlara bakmış ve;
“Biliyor musunuz, size diğer anne babalara benzemediğiniz için teşekkür etmek istiyorum.
Arkadaşlarımın çoğunun anne babaları böyle bir durumda onlara bağırır ve bir de daha dikkatli olmaları konusunda onlara söylev çekerler. Böyle bir şey yapmadığınız için size teşekkür ederim!” demiş.
Bir seferinde ben arkadaşlarımla yemekteyken, benzer bir olay oldu.
Beş yaşındaki oğulları masaya bir bardak süt döktü. Arkadaşlarım çocuklarına bağırmaya başlayınca, ben de bilerek çarptım ve kendi bardağımı devirdim.
48 yaşında olmama rağmen nasıl halâ aynı şeyi yaptığımı anlatmaya başlayınca, çocuğun gözleri parladı ve anne babası gereken mesajı alıp, çocuklarına bağırmaktan vazgeçtiler.
Her gün halâ yeni bir şeyler öğrendiğimizi unutmak bazen ne kadar da kolay oluyor.
Bu çocuğun tecrübesi ve psiko-motor gelişimi henüz bir yetişkin kadar iyi değil. Buna rağmen neden o yetişkine bağırmadığımız halde çocuğa bağırıyoruz?
